Veertien vrijwillige chauffeurs zorgen ervoor dat zo’n dertig cliënten van Sjaloom Zorg iedere dag veilig op hun dagbestedingslocatie aankomen. Hans Kalle regelt hiervoor de logistieke planning en neemt bovendien één keer per week zelf plaats achter het stuur: “Ik ken bijna iedere cliënt, van gezicht en bij naam. Ik ben al vanaf het begin van het vrijwilligersvervoer betrokken bij het project. Dan bouw je vanzelf een band op.”
Twee jaar geleden werd Hans benaderd met de vraag of hij de planning kon overnemen van de tuinploeg. “Het was een taak die zij er ‘s ochtend ‘bij’ deden, maar steeds meer mensen begonnen een beroep op de dienst te doen. Daardoor ging er wel eens wat verkeerd. Mensen stonden tevergeefs te wachten, of het busje reed juist overbodig langs een adres”, blikt de planner terug. “Voor mijn pensioen regelde ik op mijn werk de roosters voor 45 man. Dus ik had er wel ervaring in. Ik zeg niet dat het nu altijd vlekkeloos gaat, hoor. Ik ben nog steeds op zoek naar het ideale systeem, maar we doen er alles aan om alles zo optimaal mogelijk te laten verlopen.”
Grandioos
Iedere ochtend stuurt hij de planning voor de volgende dag naar de chauffeurs. “Daarop volgen regelmatig wijzigingen, omdat bijvoorbeeld cliënten ziek worden en niet naar hun dagbesteding gaan. Dan moet de planning worden aangepast. Soms verloopt het dagen achtereen soepel, de andere keer moet je op het allerlaatste moment flink gaan puzzelen om alles in goede banen te leiden. Maar daar gaat mijn bloeddruk niet van omhoog. Het komt wel goed.” Dat komt vooral door de flexibele houding van de vrijwillige chauffeurs, stelt hij. “Zij zijn grandioos en verdienen echt een pluim… of wel drie, een hele hoed vol!”, glimlacht Hans. “Ze rijden bijvoorbeeld met eigen vervoer naar Hellevloetsluis om daar één cliënt op te halen en nemen direct een rit van een andere chauffeur over als dat nodig is. Daar hoor je ze niet over. Die samenwerking en betrokkenheid zijn fantastisch.”
Regelmaat en structuur
Zelf blijft Hans bescheiden over zijn rol. Het feit dat hij zelfs op vakantie, in de caravan, ‘s ochtends de planning in elkaar zet en doorstuurt, is voor hem een vanzelfsprekendheid. “Ik heb mijn laptop toch bij me en als er geen wijzigingen komen, neemt het maar een kwartiertje in beslag. Het is inmiddels een routineklus geworden. Je kijkt welke cliënten opgehaald moeten worden en stippelt vervolgens de meest efficiënte route uit.” Daarbij houdt hij ook rekening met de zorgvraag van de passagiers. “Zo is er een cliënt die wegens zijn autistische stoornis niet aangeraakt mag worden. Dan plan je een route in, zodat hooguit zeven man in het achtpersoonsbusje meerijden. Op die manier kan de cliënt rustig in het busje plaatsnemen, met een lege plek naast zich. Ik probeer daarnaast ook altijd chauffeurs zoveel mogelijk te koppelen aan dezelfde cliënten en dezelfde route aan te houden. Het geeft regelmaat en structuur waar sommigen behoefte aan hebben. Zo maken we ieder ritje zo plezierig mogelijk!”