Plagen = om problemen vragen…

Een bewoner op Smalstad XL (Tholen) moest via de Wlz een nieuwe elektrische rolstoel aanvragen. Nu weten we allemaal, dit is best een karwei. Samen met de bewoner, de ergotherapeute en professionals die de rolstoel samenstellen in gesprek gaan. Er zitten altijd een hoop haken en ogen aan, want het is niet vanzelfsprekend dat je alle functies krijgt die je graag zou willen. En dan hebben we het nog niet over de papieren rompslomp die erbij komt kijken.

Het was heel spannend of de hoog-laagfunctie erop zou komen, maar dit was echt van groot belang dat hij dit erop zou krijgen om zijn zelfstandigheid te behouden. Bij de gesprekken om te inventariseren wat de wensen waren, was het mooi om de samenwerking te zien tussen bewoner en de andere disciplines. Grappend zei ik tegen de man die de rolstoel zou gaan maken dat de bewoner de rolstoel het liefste in het roze met gele stippen had. Dit werd uiteraard direct gecorrigeerd door de bewoner, wel met een lach op het gezicht. Alles werd opgemeten en doorgesproken. Wat een opluchting was het toen bekend werd dat de hoog-laagfunctie er ook op kwam te zitten. Daarna was het wachten tot de komst van de nieuwe rolstoel.

De avond van tevoren had de bewoner al slingers opgehangen op zijn kamer, voor de komst van de nieuwe rolstoel. Zelf de slingers ophangen in het leven en van zo’n moment een feestje maken, dat kan hij wel. Zelfs de muziek was al uitgezocht! De ochtend dat de rolstoel zou komen, was de spanning best een beetje voelbaar, want het is en blijft afwachten hoe het eruit ziet en of echt alles naar wens is. Ik zocht hem even op en zei grappend: “Het zou wat zijn, komt de nieuwe rolstoel om de hoek, is hij roze”. Hij moest er hartelijk om lachen en zei: “Nee hoor, grapjas”.

Tien minuten later kwam de elektrische rolstoel aangereden, mijn nekharen vlogen omhoog en het stresslevel schoot richting het plafond. De gehele kuip van de nieuwe rolstoel was knalroze. Direct, voor de bewoner de rolstoel zag, nagevraagd of dit de definitieve bekleding was. Gelukkig was dit niet zo, dit was nu voor een paar weken, maar dus wel roze. Dat was afwachten hoe hierop werd gereageerd…… Gelukkig werd er bij de eerste ontmoeting enorm geschaterd, zo hard dat hij bijna uit zijn ‘oude’ rolstoel viel. Opluchting alom! Tot de definitieve bekleding zit hij op een roze wolk.

Annemarie Tromp
Zorgkundig specialist