Blog: ‘We eten hier zoutloos’

Compleet herkenbaar of juist totaal anders? Medewerkers van Sjaloom Zorg delen vanaf nu af en toe hun ervaringen als zorgprofessional in de gehandicaptenzorg. Lotte de Bakker, assistent zorgkundige, bijt de spits af:

Tijdens mijn stage op Bestenwaerd in Dirksland heb ik één avond op woonkamer 1 mogen meelopen met een collega. Woonkamer 1 is een van de vier groepen van Sjaloom Zorg op Bestenwaerd met zeven oudere bewoners. Ik mocht die avond voor ze koken en had een lekkere pan spaghetti klaargemaakt. Na de eerste paar happen werden er al wat blikken gewisseld en verschenen er vertrokken gezichten.

“We eten hier zoutloos”, mopperde een bewoonster. Mijn excuses vielen, naar mijn idee, niet helemaal goed en de rest van de spaghetti werd met lange gezichten weggewerkt. Later die avond had ik er nog een taak op staan; ik moest samen met een van de bewoners zijn zes boterhammen voor de volgende ochtend klaarmaken. Dit gebeurt elke avond om 19:30 uur en geen minuut eerder of later. Om 19:25 uur vroeg een andere bewoner mij iets waar ik helaas geen antwoord op had en ging ik op zoek naar mijn collega’s. Een kleine tien minuten later kwam ik terug op de groep waar ik een spoor van kruimels vond. Oh nee, helemaal vergeten! De boterhammen! Mijn collega kon mij vertellen dat de bewoner het zelf al gedaan had en toen ik hem even later op de gang trof bevestigde hij mopperend: “Ja, ik heb ze zelf maar klaargemaakt!”

Mijn eerste indruk die ik op woonkamer 1 heb achtergelaten, was dus verre van denderend en toen ik als invalkracht voor het eerst alléén op de groep stond, wilde ik mijn imago weer een beetje opkrikken. Voorafgaand aan mijn dienst had ik alles tot in de puntjes uitgeschreven op een blaadje. Wie wanneer moest douchen, wie wanneer geholpen moest worden met zijn boterhammen, wie wanneer zijn medicijnen moest, etc. Deze avond moest en zou goed verlopen! Het menu was macaroni, met dezelfde saus als de vorige keer, maar wel zonder zout natuurlijk. Tegelijkertijd met het koken ruimde ik de vaatwasser uit en moest ik flink zoeken waar ook al weer de schaaltjes voor de pap stonden. “Ben je dat al weer vergeten?”, zei een van de bewoonsters. ”Ja”, probeerde ik uit te leggen. “ik sta op vier verschillende groepen en overal is de keuken anders ingedeeld.” Dit antwoord was schijnbaar niet goed, want ik hoorde gewoon te weten waar de papschaaltjes moesten staan. De moed begon me in de schoenen te zakken en ik probeerde mijzelf te redden door te zeggen: “Maar er zit in ieder geval géén zout in de saus.” Aan het gemompel kon ik opmaken dat dit dan wél weer goed was.

Tijdens het eten probeerde ik hier en daar wat gesprekjes aan te knopen wat niet bij iedereen goed lukte. En na het eten ging iedereen braaf zijn taak doen (vaatwasser inruimen, pannen afwassen, vuilnis wegbrengen, etc.).
Stipt 19:30 uur stond ik klaar voor de bewoner om zes boterhammen klaar te maken met hartig beleg. Om 20:00 uur werd er op de groep koffie gedronken tijdens het kijken van het journaal. En na het weerbericht ging de televisie uit. Weer probeerde ik een gesprekje aan te knopen en dat lukte. We kletsten de rest van de avond over de verschillende activiteiten die de bewoners deden overdag, het koningshuis, Max Verstappen, shoppen en de light chips die elke vrijdag gedeeld worden. Met een redelijk tevreden gevoel ging ik naar huis, er waren zeker dingen die beter konden, maar het ging niet verschrikkelijk slecht. Ik hoopte dat de bewoners mij het voordeel van de twijfel wilden geven en nog wat tijd zouden gunnen om hun vertrouwen te winnen. De volgende dag zat ik op kantoor mij voor te bereiden op een nieuwe dienst op woonkamer 2. Vanuit mijn ooghoek zag ik iemand het kantoor binnen komen lopen. Ik keek op en zag een bewoner van woonkamer 1. Wat zou hij komen zeggen? Ik maakte me klaar om een nieuwe golf gemopper over me heen te krijgen. “Ik vond het gezellig gisteren, Lotte!”, zei hij glimlachend, “wanneer kom je weer?”