Blog: Poes

Op een dag was ie zomaar aan komen wandelen bij hem, en had, brutaal als ie is, plaatsgenomen op de bank, om later snorrend en tevreden op zijn schoot te kruipen, alsof het nooit anders was geweest.
Vanaf dat moment kwam hij dagelijks langs als de deur open stond. Het was zomer, dus dit gebeurde vaak. Hij begon in de gaten te krijgen wat de structuur van de dag was op dit leuke nieuwe plekje en voelde zich enorm geliefd en welkom bij zijn nieuwe, zelf uitgekozen tweede Baasje.

Dit Baasje, onze bewoner, vond zijn gezelschap wel prima, en begon zelfs uit te kijken naar hun ontmoetingen. Áls er al dagelijkse sleur was in zijn leven, wat we betwijfelen, was die in ieder geval verbroken. Het werd een dagelijkse routine; de dag afsluiten achter de computer, benen omhoog, drankje erbij en Poes op schoot. Want Poes was zijn naam, daar leed geen twijfel aan bij hem.

Als begeleiding begonnen we na een poosje toch wat ongerust te raken.. Of zijn echte baasje dit wel oké vond. Of ie niet gemist werd. Of er toch geen problemen van zouden komen in de buurt. Want dat was wel het laatste wat we wilden natuurlijk. Dus we gingen op onderzoek uit. Speelden spoorzoekertje en vroegen eens rond. Op een goede dag zag ik Poes aan komen lopen, vanuit een huis schuin tegenover. Met de stoute schoenen aan liep ik hem tegemoet en belde aan. “ Oh dáárom is ie de laatste tijd zo vaak weg”, was de reactie. Ze had het al gedacht, dat ie een nieuw plekje had gevonden, want het is toch zo’n sociaal beest. “Maar vindt jullie bewoner dat wel goed dan? Tja, als je hem binnenhaalt, krijg je hem niet meer weg hoor”, zei ze lachend. Het was dus helemaal prima. En Poes heette trouwens Snowie. Maar daar had onze bewoner geen oren naar. Poes bleef Poes. En iedereen in zijn netwerk kreeg een Whatsapp-foto met de tekst: ik heb een vriendin.

De zomer ging over in herfst. De buitendeuren stonden niet altijd meer open. Poes was echter al zo innovatief geworden dat hij altijd wel een deurtje vond om binnen te komen. Soms nog veel te vroeg in de ochtend. Dan lag zijn Baasje nog op een oor. Trippelde hij via de keukendeur van de groep naar binnen, werd ie er bij de nooduitgang weer uit gezet. Waarop hij vervolgens 5 minuten later met de ochtenddienst weer vrolijk mee naar binnen kwam wandelen. Of, als de ochtenddienst nog even op zich liet wachten, zat hij geduldig, hoog en droog in het voorportaal, bovenop de desinfectiezuil, die inmiddels multifunctioneel was geworden.

En natuurlijk was het niet alleen rozengeur en maneschijn. Want niet iedereen hield van poezen, en honden waren er ook al, dus soms vonden er confrontaties plaats in de gang of op de groep. Maar meestal was er met sussende woorden wel begrip op te brengen. Iedereen kende Poes. En Poes zelf trok zich immers nergens iets van aan.

“Ik had gehoopt dat je eerder zou komen vanavond”, zei de bewoner laatst lachend toen ik bij hem langskwam voor de laatste avondronde. Op mijn vragende blik had hij geantwoord dat ze dan samen konden blijven zitten als ik wat te drinken uit de koelkast zou halen. Want Poes was weer eens in slaap gevallen op zijn schoot, en hij kreeg een droge keel.
“Word je hier gelukkig van?”, had ik hem eerder weleens gevraagd. En met een brede glimlach en glanzende ogen had hij volmondig ja gezegd. Ik begrijp het wel. Heb zelden zoveel tevredenheid op één stoel zien passen, en hoop voor hem dat ze samen nog heel lang gelukkig mogen zijn.

Wilmi van Kempen
Zorgkundige coach Mauritshof